Nel Hofmeester
Waar ik gelukkig van word, is als een student na een cursus of coaching bij de evaluatie dingen zegt als: ‘Eigenlijk wist ik niet zoveel van dyslexie. Ik wilde het ook niet weten, want je wordt toch gezien als gehandicapt. En dat ben ik niet. Het is echt een opluchting om te weten waarom lezen en schrijven zo moeilijk ging op de basisschool en hoe het ook anders kan. Nu kijk ik met veel meer vertrouwen naar de opleiding.’
Maar ook als iemand zegt, dat een bepaalde aanpak niet werkt, het sneller kan of er meer tijd nodig is, dan hoor ik dat graag. Dan kijken we hoe het anders kan. Het is een zoektocht, want we weten lang niet alles over dyslexie en ook niet over hoe dat per individu uitpakt. Daarin zitten grote verschillen.
Wat voor de één werkt,
kan voor de ander een grote frustratie zijn.
Daarom vind ik het essentieel om dyslectische leerlingen, studenten en lezers te betrekken bij de vraag:
hoe kan het beter? Daarvoor is overleg nodig, want ook al houd ik mijn wetenschappelijke dyslexie-literatuur bij, zelf heb ik geen dyslexie en daardoor zie ik niet alle valkuilen waar je in loopt als je wel dyslectisch bent.
En zo kom je tot verrassende ontdekkingen en een beter begrip van wat dyslexie is.
Ik werk graag samen met mensen en organisaties die ook op deze manier hun expertise opbouwen.
Met die expertise kunnen we het onderwijs zo inrichten dat ook dyslectische leerlingen zonder buikpijn kunnen leren lezen en schrijven en tegelijkertijd werken aan de ontwikkeling van hun talenten.
(Voor wie dacht dat ik bovenstaande tekst in een kwartier uit mijn mouw schud: Deze tekst heb ik twee keer moeten herschrijven van Janneke, die mijn teksten beoordeelt op publieksgerichtheid. Met de derde versie ben ik een aantal keer opnieuw begonnen. Op het laatst dacht ik: ‘Als het nou nog niet goed is, laat ik het helemaal weg….. 😊)
Meer weten over Nel Hofmeester?
Lees het uitstekend geschreven interview door Karin van Breugel
in Nieuwsbrief 13 van het Nationaal Kwaliteitsinstituut Dyslexie:
Ga naar het interview